Ontevredenheid over het uiterlijk komt helaas veel voor,  ik doe er uiteraard zelf ook aan mee!   Ik probeer (in het kader van zelfliefde) regelmatig mijn imperfecties te omarmen ter compensatie van negatieve gedachten, dat lukt overigens niet altijd even goed. Als Doutzen Kroes dan een boekje opendoet over haar fysieke onzekerheden zakt de moed me wel even in de schoenen. Ik ken het rationele aspect waarmee het allemaal gerelativeerd kan worden. Meestal zijn er goede dagen en soms een slechte dag, toch lijden we stiekem allemaal een beetje onder deze vervelende kwaal.

De ontevredenheid kan echter ook doorslaan en een obsessie worden. Deze aandoening heet Body Dysmorphic Disorder (BDD) of gewoon in het Nederlands: ingebeelde lelijkheid. Deskundigen schatten dat in de westerse wereld inmiddels één op de honderd personen lijdt aan een vorm van ingebeelde lelijkheid.

Dit kan vrij ernstige vormen aannemen waarbij mensen zichzelf kunnen verminken en de realiteit volledig uit het oog verliezen. Een bekend publiekelijk figuur welke vermoedelijk leed aan deze aandoening is bijvoorbeeld Michael Jackson.

Het is nog niet helemaal duidelijk waarom de onvrede met het uiterlijk bij sommige mensen doorschiet naar een obsessie. Onderzoekers vermoeden dat er op jonge leeftijd al een negatief beeld van het lichaam ontstaat, welke in de pubertijd verandert in aversie en uiteindelijk in afkeer. Kindermishandeling of seksueel misbruik kunnen mogelijke veroorzakers zijn, evenals pesten. Voor mensen met BDD wordt het zelfbeeld voornamelijk door het lichaam bepaald, er zijn weinig andere zaken waar zelfvertrouwen en/of zelfwaardering aan wordt ontleent. De walging van het lichaam of een bepaald lichaamsdeel kan leiden tot obsessieve en compulsieve doe- en denkrituelen, sociale isolatie, depressie en uiteindelijk zelfmoordneigingen.

De diagnose van BDD is lastig omdat patiënten het vaak verhullen en dan bijvoorbeeld eerst een behandeling krijgen tegen alleen een depressie of nervositeit. De aanpak van BDD staat nog in de kinderschoenen, voornamelijk omdat de stoornis pas de laatste vijftien jaar wordt erkend als een afzonderlijke kwaal. Volledig genezen schijnt moeilijk te zijn, met behulp van psychotherapie kan de stoornis wel verminderd worden.

Zeker in de cosmetische wereld zal het voorkomen dat mensen met deze aandoening zich melden voor een behandeling. Het is belangrijk voor de behandelaar om hierin een signalerende functie te hebben, al is het lastig om daar richtlijnen voor te ontwikkelen lijkt me.

Terwijl ik dit blog schrijf onderstreept dit wederom het belang van een gezond en liefdevol zelfbeeld. Deze stoornis is uiteraard een extreem voorbeeld, maar aangezien we allemaal ontevredenheid kennen is het geen slecht idee soms wat positiviteit in onze hersens te stoppen. Ik ga DIT FILMPJE maar eens een paar keer kijken.

Warme groet,

Manon Plokker, huidtherapeut